Στην Ελλάδα κατάλυση της δημοκρατίας δεν είναι όταν οι κουκουλοφόροι καταλαμβάνουν τους δρόμους, φίμωση δεν είναι όταν στην πλατεία Συντάγματος αγανακτισμένοι του «Κάτω Συντάγματος» επιτίθενται στον Τέλογλου, αυθαιρεσία δεν είναι όταν Κόρινθος για τους λαθρομετανάστες και Κερατέα για τα απορρίμματα ανακηρύσσονται μικρά γαλατικά χωριά και εκβιασμός δεν είναι όταν ο Φωτόπουλος απειλεί ότι θα κατεβάσει τον διακόπτη στο μαγαζί του πατέρα του που λέγεται ΔΕΗ.
Αλλά κατάλυση της δημοκρατίας είναι όταν για να μη σπάσουν το κέντρο της Αθήνας απαγορεύουν τις διαδηλώσεις την ώρα που θα περνάει η Μέρκελ. Και ας πούμε ότι ο λαός δεν αντέχει, βγήκε στους δρόμους και η κυβέρνηση έχει χάσει την εμπιστοσύνη του. Το ίδιο λέγεται κάθε τόσο.
Το Ιδιο λεγόταν με τους αγανακτισμένους. Το ίδιο λεγόταν με τη «δικτατορία» του Παπαδήμου. Το ίδιο λεγόταν ανάμεσα στις δύο εκλογές την άνοιξη. Κάποια στιγμή αυτός ο οργισμένος λαός δεν μπορεί να ρίξει μια οργισμένη ψήφο και να βγάλει το οργισμένο κόμμα, στο οποίο θα του λέει η Μέρκελ ότι έρχεται και θα απαντάει «ούτε απ' έξω!»;
Και από οργισμένα κόμματα υπάρχουν από όλα. Από ΣΥΡΙΖΑ μέχρι Ανεξάρτητους Ελληνες και ΚΚΕ. Εχω την εντύπωση ότι και η έκπληξη της σεζόν, η Χρυσή Αυγή, και αυτή κόντρα είναι. Οπότε πρόβλημα στην ψήφο δεν υπάρχει. Από πτι πουά μέχρι ριγέ υπάρχουν απ' όλα.
Στην πραγματικOτητα δεν καταργήθηκε καμία δημοκρατία, αλλά παρακολουθούμε τις αντιδράσεις κομματικών μηχανισμών που έπαιξαν και έχασαν. Και αυτό που είπε ο Κάρολος Παπούλιας στη Μερκελ ισχύει.
Ο ελληνικός λαός υποφέρει. Δεν υποφέρει όμως το κομμάτι που δημιούργησε το κόμμα του Παπούλια, αλλά ένα άλλο. Ο ιδιωτικός τομέας ζαλώθηκε όλο το βάρος, ενώ το Δημόσιο και οι ΔΕΚΟ προσπαθούν να σώσουν ακόμα και τους «επίορκους».
Και αυτό πραγματικά είναι κατάλυση της δημοκρατίας.
